ستاره‌شناسان برای نخستین بار «پس‌تاب» ناشی از برخورد دو سیاره بزرگ با یکدیگر را مشاهده کردند.

دانشمندان این واقعه را در حالی مشاهده کردند که گرما و غبار به‌جا مانده از برخورد این سیاره‌ها در جلوی ستاره مورد نظرشان می‌چرخید و به آن‌ها امکان می‌دهد پیامدهای انفجار را ببینند.

این برخورد زمانی رخ داد که دو سیاره غول‌پیکر یخی پیرامون ستاره‌ای شبیه به خورشید خودمان به یکدیگر برخورد کردند. در نتیجه، شراره‌ای از نور و غبار پدید آمد که از زمین می‌شد دید.

نخستین‌بار در حساب کاربری شبکه‌های اجتماعی یک ستاره‌شناس آماتور به این آثار (شراره‌های نور) اشاره شد. او متوجه شد که نوری غیرعادی از آن ستاره می‌آید. این ستاره در [طیف] فروسرخ پرنور و روشن شده بود- سه سال بود که در آن طول‌موج‌ها روشن‌تر می‌شد- و سپس نور مرئی آن شروع به کاهش و محو شدن کرد.

بعد از آن بود که دانشمندان در تلاش برای درک آنچه در حال رخ دادن بود، به تماشای آن ستاره نشستند. آن‌ها تغییرات بعدی ستاره‌ای را که «اِی‌اِس‌اِی‌اِس‌اِس‌اِن-۲۱کیوجِی» نام داشت زیر نظر گرفتند برای اینکه ببینند روشنایی آن چگونه تغییر کرده است.

متیو کن‌ورتی، نویسنده اصلی گزارش از دانشگاه لایدن، گفت: «صادقانه بگویم، این مشاهده برای من کاملا غافلگیرکننده بود. زمانی که منحنی نمودار نور مرئی این ستاره را با ستاره‌شناسان دیگر به اشتراک گذاشتیم، با شبکه‌ای از تلسکوپ‌های دیگر شروع به تماشای آن کردیم.»

«یک ستاره‌شناس در رسانه‌های اجتماعی اشاره کرد که این ستاره، بیش از هزار روز پیش از آنکه کاهش نور مرئی رخ دهد، در فروسرخ می‌درخشیده است. آن موقع بود که فهمیدم این یک رخداد غیرعادی است.»

پژوهش‌های آن‌ها نشان داد که این درخشش [در واقع] گرمای ناشی از برخورد است که کاوشگر نئووایز ناسا ممکن است آن را ثبت کرده باشد. سپس، طی سه سال، هنگامی که گرد و غبار آن ستاره را می‌پوشاند، نور مرئی شروع به کاهش و محو شدن کرد.

سیمون لاک، یکی از نویسندگان گزارش از دانشگاه بریستول، گفت: «محاسبات و مدل‌های رایانه‌‌‌ای ما نشان می‌دهد که دما و اندازه ماده در حال درخشش و نیز مدت زمانی که این درخشش طول کشیده است، با [فرضیه] برخورد دو سیاره فراخورشیدی غول‌پیکر یخی همخوانی دارد.»

به این ترتیب، انتظار می‌رود که گرد و غبار باعث تار و لکه‌دار شدن نور ستاره شود. ستاره‌شناسان امیدوارند با مشاهده این رخداد، نظریه‌هایشان را تایید کنند، زیرا این پدیده باید هم در زمین و هم در تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا قابل مشاهده باشد- و ممکن است ستاره‌شناسان ببینند که غبار شروع به حرکت به سمت چیز دیگری کند.

زویی لاینهارد، یکی از نویسندگان این گزارش از دانشگاه بریستول، گفت:«مشاهده ادامه تغییر و تحولات شگفت‌انگیز خواهد بود. در نهایت، توده مواد پیرامون بقایای برخورد ممکن است متراکم شود و دنباله‌ای از ماه‌هایی را تشکیل دهد که به دور این سیاره جدید خواهند گشت.»

این پژوهش در گزارشی با عنوان «پس‌تاب برخورد سیاره‌ای و گذر ابری از بقایای به‌جامانده» شرح داده شده است که روز  چهارشنبه ۱۱ اکتبر در مجله «نیچر» منتشر شد.